ΜΑΞΙΛΑΡΙΑ ΚΑΝΑΠΕ ΗΛΙΟΥΠΟΛΗ SOFA
Μαξιλάρια καναπέ κάθε είδους, για πεζούλες, πάγκους πισίνας, δαπέδου, εσωτερικών και εξωτερικών καναπέδων, διακοσμητικά για οικιακή ή επαγγελματική χρήση μπορούν να αλλάξουν το χώρο σας και να δημιουργήσουν γωνίες χαλάρωσης ή διασκέδασης.
Τα υλικά που μπορούν να χρησιμοποιηθούν πολλά, όπως αφρολέξ, λάστιχα, latex, comforel, βαμβάκι, σε συνδιασμό με μία σωστή επιλογή υφάσματος από την μεγάλη γκάμα μας μπορεί να δώσει το αποτέλεσμα που ονειρεύεστε.
Έχετε παλιά μαξιλάρια καθισμάτων καναπέ που θα μπορούσαν να αποκτήσουν μια φρέσκια, νέα εμφάνιση; Φτιάξτε τα όπως σας αρέσει. Βρείτε τα καλύτερα καλύμματα για τα μαξιλάρια του καναπέ σας επικοινωνώντας απλά μαζί μας.
κατασκευάζουμε μαξιλάρια καναπέ στα μέτρα σας !!!
Σχετικά με την ΗΛΙΟΥΠΟΛΗ...
Η Ηλιούπολη είναι προάστιο στο νοτιοανατολικό τμήμα του λεκανοπεδίου της Αθήνας στις νοτιοδυτικές παρυφές του Υμηττού, με υψόμετρο 210 μέτρων. Αποτελεί Δήμο της Περιφέρειας Αττικής και μέρος του Μητροπολιτικού Συγκροτήματος της Αθήνας. Έχει έκταση περίπου 12.700 στρέμματα, από τα οποία τα 5.700 είναι δάση και τα 7.000 είναι έκταση που καλύπτει ο οικισμός (πλατείες, δρόμοι, κατοικίες κ.λ.π.). Το μέσο υψόμετρο της περιοχής είναι 150 μέτρα. Σύμφωνα με την απογραφή του 2011 έχει 78.153 κατοίκους και είναι ο 28ος μεγαλύτερος πληθυσμιακά Δήμος της χώρας. Η περιοχή χαρακτηριζόταν έως και πρόσφατα από χαμηλές κατοικίες, καθώς η ύπαρξη του Αεροδρομίου του Ελληνικού σε σχετικά μικρή απόσταση απαγόρευε τη δόμηση πάνω από δύο ορόφους. Με τη μεταφορά του αεροδρομίου στα Σπάτα ο περιορισμός αυτός καταργήθηκε, κι έτσι τα τελευταία χρόνια παρατηρείται έντονη οικοδομική δραστηριότητα. Η περιοχή χαρακτηρίζεται επίσης από αρκετό πράσινο, καλή ρυμοτομία όσον αφορά το κεντρικό και ανατολικό της τμήμα. Η Ηλιούπολη συνορεύει βόρεια με την περιοχή του Υμηττού και του Βύρωνα, στα ανατολικά με τους πρόποδες του Υμηττού, στα δυτικά με τον Άγιο Δημήτριο και τον Άλιμο και στα νότια με την Αργυρούπολη. Στην έκταση του Δήμου Ηλιούπολης δεν υπάρχουν εσωτερικά ύδατα (ποτάμια μόνιμης ροής ή λίμνες). Σημαντικός φυσικός πόρος της περιοχής είναι η νοτιοδυτική πλευρά του δάσους του Υμηττού που προσφέρεται για περιπάτους και αναψυχή. Επίσης σημαντικοί φυσικοί πόροι της περιοχής είναι το Ρέμα Πικροδάφνης, ένα από τα μεγαλύτερα εναπομείναντα ρέματα του Λεκανοπεδίου, καθώς και το σπήλαιο μεγάλης φυσικής σημασίας που βρίσκεται κοντά στην διασταύρωση των οδών Ειρήνης και Αμαλίας, το οποίο όμως πρέπει να αναδειχθεί και να αξιοποιηθεί. Το ρέμα της Πικροδάφνης, διασχίζει τους δήμους Ηλιούπολης, Αγίου Δημητρίου, Παλαιού Φαλήρου, Αλίμου και εκβάλλει στον κόλπο του Σαρωνικού. Χαρακτηρίστηκε ως "χώρος ιδιαιτέρου περιβαλλοντικού ενδιαφέροντος", με την απόφαση 9173/1642/1983 του Υ.ΠΕ.ΧΩ.Δ.Ε. Παλαιότερα, περί το 2000, η Νομαρχία Αθηνών ξεκίνησε εργασίες για την διευθέτηση της κοίτης του ρέματος με ανοιχτό πετρόχτιστο αγωγό. Το έργο διακόπηκε προσωρινά από το Σ.τ.Ε. μετά από προσφυγή των κατοίκων, διότι η διευθέτηση αυτού του είδους θα είχε ως συνέπεια την αλλοίωση του μικροκλίματος της περιοχής, την καταστροφή των καταφυγίων των σημαντικών πληθυσμών πουλιών και των 16 ειδών ορνιθοπανίδας, καθώς και την εξάλειψη των βατραχιών, χελωνών, σκαντζόχοιρων και άλλων μικρών ζώων που διαβιούν στο χώρο του ρέματος. Μετά από ένα χρόνο διαλύθηκε η εργολαβία. Ακόμα μέχρι σήμερα το έργο παραμένει μισό. Δηλαδή το μισό του συνολικού μήκους του ρέματος (περίπου 350μ.) είναι διευθετημένο με ανοιχτό αγωγό με επικάλυψη πέτρας και το υπόλοιπο χωρίς καμία επέμβαση ούτε καν για την προστασία των παριών του ρέματος. Η Ηλιούπολη είναι μία από τις περιοχές της Αθήνας που διαθέτει φυσική αντισεισμική προστασία, σύμφωνα με έρευνα του Πανεπιστημίου Αθηνών. Κατά τον ισχυρό σεισμό της 7ης Σεπτεμβρίου 1999 που έπληξε το Λεκανοπέδιο της Αθήνας κανένα κτήριο στην περιοχή της Ηλιούπολης δεν κατέρρευσε, ενώ κατά το μετασεισμικό έλεγχο από τις αρμόδιες υπηρεσίες, κανένα κτήριο δε χαρακτηρίστηκε με κόκκινο χρώμα και 120 κτήρια χαρακτηρίστηκαν με κίτρινο χρώμα. Στα όρια της πόλης λειτουργεί από τις 5 Ιουνίου 2004 ο σταθμός Άγιος Δημήτριος - Αλέξανδρος Παναγούλης της γραμμής 2 του μετρό της Αθήνας. Στις 26 Ιουλίου 2013 παραδόθηκε ο σταθμός Ηλιούπολη της γραμμής 2 του Μετρό, που βρίσκεται στη Β' Είσοδο της πόλης. Στις 22 Μαΐου 2015, κατ' απαίτηση του δήμου, προστέθηκε στην ονομασία του σταθμού το όνομα του αγωνιστή Γρηγόρη Λαμπράκη. Μαζί με το σταθμό Ηλιούπολη παραδόθηκε ο σταθμός της γραμμής 2 Άλιμος που βρίσκεται στα σύνορα με το Δήμο Ελληνικού-Αργυρούπολης, κοντά στη Δ' Είσοδο Ηλιούπολης και στο σχολικό συγκρότημα των Πολυκλαδικών, ο σταθμός Αργυρούπολη και Ελληνικό. Μελλοντικά, αναμένεται να κατασκευαστεί στην περιοχή της Αγίας Μαρίνας και συγκεκριμένα στην Πλατεία Ανεξαρτησίας ο σταθμός Άνω Ηλιούπολη, στον κλάδο Ευαγγελισμός-Άνω Ηλιούπολη της γραμμής 5. Στην αρχαιότητα, η περιοχή ήταν γνωστή ως Δήμος Ευωνύμου και ανήκε στην Ερεχθηίδας φυλή. Ο Δήμος πήρε το όνομα του από τον Ευώνυμο -γιό του Ουρανού και της Γαίας- και αποτελούσε έναν από τους εκατό Δήμους της αρχαίας Αθήνας που περιλάμβανε ολόκληρη την σημερινή Αττική, εκτός της Μεγαρίδας. Αρχαιολογικές ανασκαφές επιβεβαιώνουν την ύπαρξη Μυκηναϊκού οικισμού στην περιοχή του Αγίου Νικολάου και άλλου, νεώτερου, του 4ου π.χ. αιώνα, στην πλατεία Νικηταρά, όπου εντοπίστηκαν επιτύμβιοι λήκυθοι, πιθάρια, λίθινες πλάκες, αρχαϊκά και παλαιοχριστιανικά λείψανα. Στην περιοχή βρέθηκαν ακόμη, χρυσά, αργυρά και χάλκινα νομίσματα, βέλη, βλήματα και αγγεία, απόδειξη του γεγονότος ότι η περιοχή χρησιμοποιήθηκε ως στρατόπεδο στο Χρεμωνίδειο πόλεμο μεταξύ Μακεδόνων, Πτολεμαίων και Σελευκιδών. Στους χάρτες που υπάρχουν στον Δήμο απεικονίζονται πάρα πολλοί τύμβοι. Με την πάροδο των αιώνων, η περιοχή ακολουθεί την πορεία της υπόλοιπης Αθήνας. Παρακμάζει προοδευτικά, ερημώνει, γίνεται έρμαιο ληστρικών και βαρβαρικών επιδρομών, και οι κατακτητές διαδέχονται ο ένας τον άλλο: Φράγκοι, Καταλανοί, Βενετσιάνοι, Τούρκοι. Αφέντης της ευρύτερης περιοχής στην διάρκεια της Τουρκοκρατίας ήταν ο Καρρά Αλή, ο οποίος άφησε το στίγμα του ονοματίζοντας το μέρος, που αποτελούσε τσιφλίκι του. Το 1830 οι μέχρι τότε Τούρκοι ιδιοκτήτες του, πούλησαν το "τσιφλίκι Καρά" στον Νικόλαο Καπετανάκη και τον Γαετάνο Μοράλια. Στα χοτζέτια με αριθμούς 315.316,317 (συμβόλαια της αγοραπωλησίας, που σήμερα βρίσκονται στα Γενικά Αρχεία του Κράτους) αναφέρεται ότι το "τσιφλίκι Καρά" επιπροσθέτως προς τα θέρετρα και τα χειμαδιά του, ήταν επιδεκτικό "4 ζευγαριών". Τα γεωγραφικά του όρια ήταν βορείως: Οι γαίες της Μονής Πετράκη, νοτίως: Το Τσιφλίκι Μουσταφά Μπέη μέχρι τη θέση Γύρισμα, δυτικά: Η παλιά λεωφόρος Βουλιαγμένης και ανατολικά: Το όρος Υμηττός με σύνορο τις γαιές των Κουρσαλάδων (σημερινό Κορωπί) στη μοιρασιά των οποίων (Εγγραφο του 1793-συλλογη Καμπούρογλου Β τόμος) αναφέρεται ως όμορο κτήμα. Από τότε το "τσιφλίκι (ή Κτήμα) Καρά" άλλαξε αρκετούς ιδιοκτήτες (W.Bell, C.H.Bracebridge, Ι.Σωτηριάδης, Ι.Σκουζέ, Μ.Σκουφής). Το "τσιφλίκι Καρά" αγοράστηκε το 1922 από τον Αλέξιο Νάστο έναντι 600.000 δραχμών που αντιατοιχουσαν σε 9.500 χρυσές λίρες περίπου. Ο Σπύρος Θεοδωρόπουλος, (προοδευτικός βουλευτής, ιδρυτής του Εργατικού Κέντρου Αθηνων και νομικός σύμβουλος της Ενώσεως Αποκαταστάσεως Αγροτικών Συνεταιρισμών Ελλάδος) σε υπόμνημά του στη Βουλή το 1920 για τα τσιφλίκια της Αττικής, υπολογίζει την έκταση του κτήματος σε 15.000 στρέμματα (Αρχείο πρωθυπουργού Βενιζέλου). Με νομοθετικό διάταγμα στις 16 Οκτωβρίου 1928, η Ηλιούπολη, που απαριθμούσε περί τους 600 μόνιμους κατοίκους, έγινε κοινότητα, με πρώτο κοινοτάρχη το βιομήχανο Θεόδωρο Παλαμίδα. Μέχρι τότε αποτελούσε περιοχή του Αγίου Δημητρίου (Μπραχαμίου). Γύρω στο 1930 η Ηλιούπολη οργανώθηκε καλύτερα ως κοινότητα και άρχισε να αναπτύσσεται. Τότε δεν υπερέβαινε τους 1400-1500 κατοίκους. Οι δρόμοι μέχρι το 1945 δεν είχαν ονομασίες, όμως ο πρόεδρος Πάνος Κωνσταντινίδης, άλλαξε τα έως τότε δεδομένα, δίνοντας βυζαντινά και ιστορικά ονόματα στα «βραχοστράτια». Ο ηλεκτροφωτισμός τα πρώτα χρόνια καλύφθηκε από ιδιωτική επιχείρηση. Τα εγκαίνια του ηλεκτροφωτισμού έγιναν την Τρίτη, 5 Αυγούστου 1948. Την περίοδο εκείνη, δεν υπήρχε νερό στα σπίτια. Υπήρχαν όμως πολλά τρεχούμενα νερά, ρέματα (με σημαντικότερα τους 2-3 κλάδους του ρέματος της Πικροδάφνης), πηγές και μια δεξαμενή ψηλά στην πλαγιά του βουνού που τροφοδοτούσε τον πληθυσμό μέρα παρά μέρα. Επίσης υπήρχε και ένας νερόμυλος κοντά στη λεωφόρο Πρωτόπαππα. Το 1964 η Ηλιούπολη έγινε δήμος, ενώ κατά την περίοδο της Δικτατορίας αποχαρακτηρίστηκε μεγάλη συνορεύουσα δασική έκταση που απετέλεσε τον οικισμό «Αστυνομικά», με καταφανή παραβίαση της τότε οικιστικής ανάπτυξης, γεγονός που επαναλήφθηκε αργότερα και σε άλλους νοτιότερους δήμους π.χ. Γλυφάδας, Βάρης κ.λπ.ΠΗΓΗ: Wikipedia - ΗΛΙΟΥΠΟΛΗ.
